Του Χρήστου Δασκαλόπουλου

Στο πλαίσιο του προγράμματος «Νοιάζομαι & Δρω» οργανώθηκε συνάντηση μαθητών του 6ου Δημοτικού Σχολείου Ασπροπύργου, με τους μελλοντικούς συμμαθητές τους από τη Δομή Προσφύγων του Σκαραμαγκά, και απέδειξε ότι η εκπαίδευση, η αγάπη και η αλληλεγγύη είναι τα καλύτερα «φάρμακα» και οι πιο στέρεες βάσεις για ένα πιο φωτεινό μέλλον!

Η 4χρονη Λάβα από τη Συρία,τρέχει χαμογελάει παίζει αγκαλιάζει και αγκαλιάζεται. Γύρω της, εκατοντάδες κοντέινερ-οικίες, στημένα πάνω στο καυτό τσιμέντο, σχηματίζουν τις προσφυγικές γειτονιές νέου τύπου, στη Δομή προσφύγων στον Σκαραμαγκά. Σε μερικές από αυτές, λουλούδια ανθίζουν σε μικρές γλάστρες και οι ένοικοι τα φροντίζουν και τα προσέχουν σαν να πρόκειται για θησαυρό. Για τη μικρή Λάβα, αυτός ο χώρος, έστω και αν έχει ψηλή περιμετρική περίφραξη και κάμερες παντού, είναι ένας παράδεισος. Αυτό που τον κάνει παράδεισο δεν είναι οι εγκαταστάσεις. Είναι η ασφάλεια που προσφέρει και τα νέα συναισθήματα που καθημερινά γεννιόνται μέσα σε αυτόν.

Όλοι έχουμε ακούσει πολλά για τους πρόσφυγες μικρούς και μεγάλους. Έχουμε ακούσει φωνές αλλά κυρίως κραυγές. Δεν έχουμε ακούσει όμως συμβουλές, λύσεις, προτάσεις ή κάποια ιδέα για το πως οι πρόσφυγες και ιδιαίτερα οι νέοι πρόσφυγες, θα ενσωματωθούν καλύτερα και θα γίνουν χρήσιμα μέλη της κοινωνίας.

Γι’αυτό, θα σας πούμε μία διαφορετική ιστορία. Αυτή, που μοναδικό στόχο έχει όχι την εκμετάλλευση, αλλά την ένταξη και την αποδοχή. Γιατί, εδώ και τέσσερα χρόνια, κάποιοι προσπαθούν να τα αλλάξουν όλα. Στερεότυπα και προκαταλήψεις. Και για να το πετύχουν χρησιμοποιούν τα πιο ισχυρά «όπλα», την παιδική αγάπη, αλλά και την εκπαίδευση των νέων στο να δέχονται και να προσφέρουν αγάπη στον διπλανό τους.

Αλληλεγγύη και εθελοντισμός από το «Νοιάζομαι και Δρω»

Η ιστορία μας αρχίζει ένα πρωί, με την επίσκεψή μας στη Δομή του Σκαραμαγκά παρέα με τα μέλη του προγράμματος «Νοιάζομαι και Δρω» που υλοποιεί το Μη Κερδοσκοπικό Σωματείο Δεσμός, σε συνεργασία με το Ίδρυμα Λαμπράκη έχοντας εξασφαλίσει την έγκριση τoυ Υπουργείου Παιδείας. Ένα σχολικό λεωφορείο γεμάτο με Ελληνες μαθητές από το 6ο Δημοτικό Σχολείο Ασπροπύργου, σταθμεύει έξω από την είσοδο της Δομής Σκαραμαγκά και τα παιδιά ετοιμάζονται να μπουν στον χώρο.

Ο υπεύθυνος της Δομής, εξηγεί στους μαθητές πως, τα παιδιά που θα γνωρίσουν έζησαν την κόλαση και τώρα είναι ασφαλή και έτοιμα να ορθοποδήσουν. Τους εξηγεί ότι η σημερινή επίσκεψη και ο χρόνος που θα περάσουν μαζί με τα άλλα παιδιά βοηθώντας τα, παίζοντας μαζί τους και τραγουδώντας, είναι ορισμός της έννοιας αλληλεγγύη. Πως τα παιδιά με τα οποία θα παίξουν σήμερα, μπορεί να είναι οι αυριανοί τους συμμαθητές.
Μπορεί να είναι, λευκά ή έγχρωμα και Χριστιανοί ή Μουσουλμάνοι, αλλά πάνω από όλα είναι παιδιά. Ο υπεύθυνος της δομής τους εξηγεί επίσης ότι, η ενασχόληση και δράση για τα κοινά προβλήματα είναι αυτή θα τους μετατρέψει από ιδιώτες σε πολίτες, σύμφωνα και με τον Αριστοτέλη.

Οι μαθητές του 6ου Δημοτικού Σχολείου Ασπροπύργου, ακούν με προσοχή. Ίσως είναι η πρώτη φορά που όλα αυτά που καθημερινά λέγονται γύρω τους για το προσφυγικό, αρχίζουν να αποκτούν κάποιο νόημα με θετικό όμως πρόσημο, χωρίς κραυγές.

Πιασμένοι χέρι-χέρι

Δείχνουν ήδη να ενδιαφέρονταικαι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να δοθεί το έναυσμα. Έξω από το νηπιαγωγείο που φιλοξενείται στη Δομή, παράρτημα του 11ου νηπιαγωγείου Χαϊδαρίου, κάθε ένας από τους μαθητές, πιάνει από το χέρι ένα προσφυγόπουλο και το οδηγεί μέσα στο κτίριο.

Τα παιδιά χαμογελούν, κάθονται και ανταλλάσσουν τα ονόματά τους. Ο όποιος «πάγος» έχει ήδη σπάσει και βλέπουμε τα πρώτα ζευγάρια από χεράκια να πιάνονται σφιχτά και τα μικρά παιδιά της Δομής να χαμογελούν.

Μετά την πρώτη γνωριμία, ένα παιδικό τραγούδι από το κινητό του κου. Ξαγοράρη, διευθυντή του 6ου Δημοτικού Σχολείου Ασπροπύργου, ανεβάζει τη διάθεση, ενώ το «Χαρωπά τα δυό μου χέρια τα χτυπώ» προξενεί κύματα χαράς και γέλιων και κάνει όλους τους παρευρισκόμενους, Έλληνες και μη, μικρούς και μεγάλους να δουν με τα μάτια τους τα θετικά αποτελέσματα της δράσης.

Μία εικόνα… χιλιάδες λέξεις

Η γλώσσα του τραγουδιού δεν έχει σημασία. Τα μικρά παιδιά της δομής και οι νέοι φίλοι τους από 6ο Δημοτικό Σχολείο Ασπροπύργου, συντονίζονται, τραγουδούν, πηδούν και γελούν, στο ρυθμό του τραγουδιού. Έχουν περάσει λίγα λεπτά από όταν μπήκαμε στην αίθουσα και πραγματικά κοιτώντας τα από ψηλά να παίζουν και να τραγουδούν, δεν μπορούμε να διακρίνουμε ποιο παιδί είναι Έλληνας και ποιο όχι. Δεν έχει σημασία άλλωστε, για κανέναν από τους παρευρισκόμενους.

Όταν το τραγούδι τελείωσε, όλοι έκατσαν κάτω. Με τους μαρκαδόρους και τα μπλοκ που τα παιδιά του 6ου Δημοτικού Σχολείου Ασπροπύργου προσέφεραν με υπερηφάνεια ως δώρο, ξεκίνησαν να ζωγραφίζουν μαζί. Πάνω στα φύλλα ζωγραφικής, είδαμε κατακόκκινες καρδιές, μπλε θάλασσες και πράσινα λιβάδια, είδαμε χέρια να σφίγγονται. Εικόνες από την ψυχή των παιδιών. Αναμνήσεις από όσα χάθηκαν; Ελπίδα για το μέλλον και τη νέα πατρίδα; Ο καιρός θα δείξει.

Για τα παιδιά του 6ου Δημοτικού Σχολείου Ασπροπύργου πάντως, η εμπειρία προσφοράς, αλληλεγγύης και συμμετοχής, ήταν τόσο θετική ώστε υποσχέθηκαν να επιστρέψουν και να δωρίσουν στους νέους τους φίλους και μελλοντικούς συμμαθητές, έργα γκράφιτι στους χώρους που ζουν και παίζουν μέσα στη Δομή του Σκαραμαγκά.

Για εμάς στο Δεσμό, η επιτυχία του προγράμματος «Νοιάζομαι και Δρω» που για τέταρτη χρονιά συνεχίζει να μαθαίνει στα παιδιά τις έννοιες της αλληλεγγύης και του εθελοντισμού, φάνηκε στα χαμόγελα των παιδιών και μας έδωσε νέα ελπίδα για το μέλλον.

Οι μεγαλύτεροι, θα πρέπει να …προσπαθήσουν λίγο περισσότερο για να μας πείσουν!

Ο Χρήστος Δασκαλόπουλος είναι δημοσιογράφος στο The TOC